Wat ik het belangrijkste vond? Het is even stil. ‘……de tijd, …. dat je mij de tijd gegeven heb om stil te staan.’ Wat me het meeste verbaasde in het antwoord van mijn ‘coachingscliënte’ is dat ze zei dat ik haar de tijd ‘gegeven’ had. Alsof zo iets bestaat. Tijd van iemand anders krijgen. Door mijn aandacht voor haar, heeft zij waarschijnlijk de ruimte ervaren zichzelf de tijd te gunnen.
Een eye-opener was in dit opzicht voor mij, al jaren geleden, de reactie van mijn zoon Joris (toen 10 jaar) op een verzuchting dat ik te weinig tijd had: ‘ Hoe kan dat nou mamma, iedereen heeft toch evenveel tijd? Je kan toch niet te weinig of te veel tijd hebben?’
Helder. Ik wilde te veel. Al het heerlijks van het buffet des levens stapelde ik op mijn bordje. Zonder rekening te houden met de grootte van mijn bord. Maar is het bord de maat? De echte maat is natuurlijk wat goed voor mij is. Steeds ontdek ik weer dat het leven niet ‘alles’ is, maar een kwestie van luisteren en kiezen. Hoeveel mensen laten zich misleiden door het geluk buiten zichzelf te zoeken? Forceren zichzelf, creëren druk(te) en proberen alles onder controle te krijgen?
Ben jij net als ik ook iemand die gepassioneerd zich zelf voorbij holt? Een workaholic, of wil je alles (heel goed) doen met de gedachte dat je gelukkig wordt als je het anderen naar de zin maakt? Het wordt tijd eens stil te staan.
Waar jaag je eigenlijk achter aan? Waar draait het voor jou om? Persoonlijk Leiderschap is je realiseren wat je belangrijk vindt en daar op focussen. Van binnen weet je meestal best wat goed voor je zelf en goed voor de wereld is.
Toch is niet zo gemakkelijk daar naar te luisteren als het klinkt. Geluiden en oordelen uit ‘de buitenwereld’ hoor je veel sterker. Naar je ‘ZELF’ luisteren vraagt concentratie en moed.
Dingen, die mij daar voor helpen zijn een lange eenzame wandeling te maken, hardlopen, meditatie, of een klankbord zoeken: “als ik hoor wat ik zeg, weet ik wat ik denk”. Ieder heeft zo zijn eigen voorkeuren om de weg naar je binnenwereld te vinden. Het is de moeite waard. Moed om van daaruit te gaan leven is de volgende stap, want het gaat altijd ten koste van huidig comfort. Hoewel dat comfort tegelijkertijd ook nog al eens beknellend is.
De Belgische filosoof Arnold Cornelis schreef een boek dat ik van harte aanbeveel: ‘De Vertraagde Tijd’. Hij beschrijft hoe de meeste mensen van nu zich laten leiden door de ‘externe klok’ en hun ‘interne klok’ negeren. Opgezweept door de externe normen van ons ‘controletijdperk’ luisteren ze niet naar hun eigen ‘verborgen programmering’ voor zelfsturing. Wie dit te lang negeert, wordt uiteindelijk ongelukkig of ziek. Het lijkt er op dat, zoals Arnold Cornelis aankondigt, we een nieuw tijdperk binnen treden, waarbij we niet meer voorbij willen draven aan ons geluk.
Voor iedereen die het gevoel heeft dat hij iets mist, levert stilstaan bij waar het je nu echt om gaat, belangrijke antwoorden op. Leve de vertraging!